Obecna wersja piłki ręcznej jest 7-osobowa, choć jeszcze nie tak dawno popularniejsza była wersja 11-osobowa, a potem przez dość długi czas obie istniały równolegle i w obu rozgrywano osobne mistrzostwa. Dzisiejszy skład to bramkarz, obrotowy, skrzydłowi (2) i rozgrywający (3). Może się jednak zdarzyć, sytuację taką dopuszczają przepisy, że… na boisko wyjdzie tylko piątka zawodników (w tym koniecznie bramkarz).
Z kolei, jeśli drużyna z jakichś powodów – kontuzje, wykluczenia – będzie liczyła mniej niż czterech graczy, sędziowie są zmuszeni przerwać zawody: uznaje się, że taka liczba graczy niezgodna jest z duchem sportu i mecz byłby zbyt jednostronny. Aczkolwiek znany jest przypadek, że mecz był bardzo jednostronny, a grały pełne 7-osobowe składy: tak było w spotkaniu rozgrywanym w ramach Mistrzostw Azji Indonezja – Korea Północna, zakończonym zwycięstwem Koreanek… 73:2 (to rekordowa wygrana w oficjalnym międzynarodowym meczu)!
Bramkarz – oczywiście jest jeden (choć w momencie wykonywania rzutu karnego przez przeciwnika może zastąpić go momentalnie bramkarz rezerwowy). Jeśli opuści on, bez piłki, pole bramkowe, obowiązują go identyczne zasady do reszty zawodników, w polu bramkowym ma jednak więcej przywilejów, może na przykład trzymać piłkę dłużej niż 3 sekundy, używać swobodnie nóg do obrony, dotykać piłki w tak zwanym kole. Jeśli broniąc wybije piłkę za linię kończącą boisko, nie przyznaje się, jak jest to w piłce nożnej, rzutu rożnego – bramkarz automatycznie rozpoczyna grę od pola bramkowego. Bramkarz musi mieć strój odróżniający go zarówno od graczy z pola, jak i od sędziów. Może go zastąpić zawodnik z pola.
Dla odmiany obrotowy, zwany też kołowym, gra na najbardziej wysuniętej pozycji, między obrońcami przeciwnika, zazwyczaj stojąc tyłem – w momencie otrzymania piłki obraca się (stąd nazwa) i wykonuje rzut. Obronę przeciwnika próbują rozmontować rozgrywający, których nominalnie jest trzech: prawy, lewy i środkowy. Ich zadaniem jest tak rozegrać piłkę, by trafiła do stojącego na czystej pozycji obrotowego lub skrzydłowego, ewentualnie rzut na bramkę z dalszej odległości. Z tego też względu (duża odległość rzutowa od bramki) na pozycji tej występują zawodnicy obdarzenia najsilniejszym rzutem. Światowy rekord prędkości lotu rzuconej piłki w piłki ręcznej to około 120 km/h, jego posiadaczem jest zresztą nasz rodzimy lewy rozgrywający, Karol Bielecki. Pozostają jeszcze skrzydłowi, lewy i prawy. Zazwyczaj to najniżsi, a przy okazji najszybsi zawodnicy w danym zespole, stworzeni do gry z kontry. Nominalnie grają przy linii końcowej z obu stron boiska, najczęściej to oni wznawiają grę przy rzutach z autu i z rogu.
Zmiany w piłce ręcznej są mniej spektakularne niż w piłce nożnej – zawodnik z ławki może wejść na boisko w dowolnym momencie i w dowolnym z niego zejść, może to robić wielokrotnie, jeśli jednak wejdzie jako ósmy gracz, karany jest dwuminutowym wykluczeniem, podobny los spotyka ukaranego zawodnika, który zbyt wcześnie wejdzie na boisko (dodatkowo ściąga to podobną karę na jednego z graczy z pola).
